Μόλις έχω καλωδιωθεί με το ipod μου και σταματώ τη ροδέλα στον νέο δίσκο των M83, Saturdays = Youth, κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου (ναι, ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά τελευταία διαπιστώνω πως τα αυτιά και το μυαλό μου λειτουργούν καλύτερα όταν περπατάω). Με τις πρώτες νότες όμως, κοκκαλώνω! Τι δουλειά έχουν εδώ οι New Order; Ψάχνοντας λίγο τα tracks κι αναγνωρίζοντας το single τους Couleurs, επιστρέφω στην αρχική κατάσταση ηρεμίας.
Βουτιά στην εφηβεία λοιπόν (και τη δική μου ταυτόχρονα) κι απενοχοποίηση των ΄80s με έναν νοσταλγικό, αγνό και παλιομοδίτικο τρόπο, μακριά από τις κιτς αναβιώσεις του.
Η ιδέα της χαμένης κι ένοχης εφηβείας, πάντα προσπαθούσε να αναδυθεί έστω και αθόρυβα, μέσα από τη μουσική του Γάλλου Anthony Gonzalez ή Μ83, είτε μέσα από το πρόσφατο ηλεκτρονικό shoegazing, Digital Shades, Vol. 1, είτε από τα παλιότερα ambient Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts και Before The Dawn Heals Us.
Σ’ αυτό το πέμπτο άλμπουμ όμως, ο Anthony κάνει πραγματική στροφή και ντύνεται την περσόνα ενός 15χρονου έφηβου, χαμένου στις ανασφάλειες αλλά και την ανυπομονησία της ηλικίας του, που περιμένει πως και πως τα Σαββατιάτικα πάρτυ (έχουμε μεταφερθεί στα ΄80ς είπαμε, όπου τα Σάββατα κυριαρχούν για κάθε τι απαγορευμένο), για να ανακαλύψει τα πάντα…φίλους, ποτά, drugs, ίσως και το Graveyard Girl… Στην κατασκευή της περσόνας αυτής, συμβάλλει σημαντικά ο ήχος του Ken Thomas (παραγωγού των Cocteau Twins, Suede, Clinic, Sigur Ros) και τα πασπαλισμένα με new wave χρυσόσκονη φωνητικά της Morgan Kibby (των Romanovs), που φέρνουν στο μυαλό την Elizabeth Fraser των Cocteau Twins, ενώ ο Ewan Pearson (παραγωγός των Tracey Thorn, Goldfrapp και Rapture), αποτελεί συνδετικό κρίκο με το σήμερα.
Η πόρτα στο εφηβικό πάρτυ ανοίγει με το You, Appearing, με την ατελείωτα επαναλαμβανόμενη μελωδία στο πιάνο και την στοιχειωμένη από τα ‘80ς άχνα της Morgan. Εκεί μας υποδέχονται οι Kim & Jessie με έναν ήχο που θυμίζει New Order και Tears For Fears. Στο ίδιο κλίμα κινείται και το instrumental Couleurs με τα αναλογικά synthesizers, κλέβοντας τη δόξα από το single Graveyard Girl, όπως και τα Skin Of The Night, Up και We Own The City, αποτελώντας γυαλάκια της ίδιας ντισκομπάλλας. Μόνο το Midnight Souls Still Remain φαντάζει παράταιρο, θυμίζοντας τα ηχητικά καρέ του Angelo Badalamenti στο Mulholland Drive.
To Saturdays = Youth λειτουργεί τελικά σαν χρονομηχανή που σε καλεί σε ταξίδια στις λεωφόρους των ατελείωτων εφηβικών ονείρων…
* άχρηστη πληροφορία: Σε απόσταση 12 περίπου εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, βρίσκεται ένας μεγάλος και όμορφος, σπειροειδής γαλαξίας,ο Μ
Mute, 2008
5 heard:
όσο και αν προσπάθησα (και παρά τις καλες κριτικές που έχω διαβάσει) δεν μπόρεσα να μπω στο κλίμα τους...
λες απλά να έχω γεράσει για εφηβικά ακούσματα;
Καλώς ήρθες κι εδώ (ακόμη στήνεται η κρύπτη μου)..είναι αυτό που λέω..νοσταλγία της εφηβείας...δεν πρέπει να κρατάει πολύ πάντως γιατί τα πολλά flashback βλάπτουν ;)
(γιαυτό και μετα το review δε μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξανακούσω τον δίσκο...ίσως σε καμιά αναπόληση πάλι ;))
tous M83 den tous simpathisa pote.auto to album gia diaforous logous to vazw kai to akouw!
Τους προτιμώ κι εγώ εδώ...δεν είναι από τα γκρουπ που κόβω και φλέβα όμως
Έχω την εντύπωση πως μετά την αποχώρηση του έτερου συνεργάτη ,σαν προσωπική δουλειά έχασε το MyBloodyValentine-ικό ύφος και έκείνη την παραγωγή με όλα πρίμα που θύμιζε αρκετά Γαλλία .Τώρα είναι σαν άλλο συγκρότημα ,εξίσου ενδιαφέρον όμως ,αλλά διαφορετικό .Προτιμώ τους Cyan And Ben πάντως και περιμένω ...
Δημοσίευση σχολίου