«Γιατί είναι τόσο θλιμμένα τα τραγούδια σου;
Σε φαντάζομαι ξαπλωμένο στο κρεβάτι να ξεφυλλίζεις το βιβλίο της ζωής σου και να τραγουδάς τις ζωές που δεν έζησες...»
Σ’ αυτό το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ, η Haines αφήνει πίσω το ρόλο της μοιραίας γυναίκας που υποδυόταν όταν ανέβαινε στη σκηνή με τους Metric και τους Brocen Social Scene, βγάζει το μακιγιάζ, ανάβει τσιγάρο και βυθίζεται σε σκέψεις.
Με φωνή τόσο απαλή που πολλές φορές μοιάζει άυλη, σαν σώμα χωρίς σάρκα αλλά τόσο διάφανο που σου επιτρέπει να δεις γυμνά τα συναισθήματα, μόνη σε ένα άδειο δωμάτιο χαιδεύει τα πλήκτρα του πιάνου της, που μοιάζουν κι αυτά τόσο αχνά, «σκελετωμένα», νανουρίζοντας ένα αόρατο ακροατήριο. Γίνεται ένα με το πιάνο της τραγουδώντας τους κύκλους της ζωής και της αγάπης κι αναρωτιέται σαν τα μικρά παιδιά που παίζουν πιασμένα χέρι χέρι :
“will we always be little kids running group to group, asking who loves me?”.
Τον μοναχικό χορό του πιάνου και της φωνής διακόπτουν διακριτικά τα μεστά έγχορδα του Tokai String Quartet , τα πλήκτρα του Chris Seligman (Stars) και τα κόρνα του Evan Cranley (Stars/Broken Social Scene), που μαζί με τις ενορχηστρωτικές ανάσες του κιθαρίστα Jimmy Shaw (Metric/Broken Social Scene), του μπασίστα Paul Dillon και του ντράμερ Scott Minor ( Sparkelhorse), τραβούν την Emily σε μια πιο γήινη διάσταση.
Κομμάτια όπως το Doctor Blind, το Nothing and Nowhere και το Crowd Surf Off a Cliff, αγκαλιάζουν τη θλίψη με τόσο δελεαστικό τρόπο, που σχεδόν σε ναρκώνουν.
11 μελαγχολικές κι αμακιγιάριστες συνθέσεις που ντύνουν στίχους φαινομενικά μηδενιστικούς, ισορροπώντας ανάμεσα στην παιδικότητα και τον κυνισμό. Ίσως όμως μέσα σ’αυτή την ανασφάλεια και αμφιβολία να κρύβεται τελικά η ομορφιά και η βαθύτερη γνώση πως όλα θα φτιάξουν...
Groenland Records, 2006
1 heard:
Good words.
Δημοσίευση σχολίου