Σε λάθος χρόνο επέλεξα να ακούσω τον Λονδρέζο Sonny. Δεν του ταιριάζουν οι λιακάδες και το φως. Δεν του ταιριάζει η άνοιξη. Γιατί το Spirit of Elegy κατοικεί σε έναν κόσμο κρύο, νοτισμένο με βικτωριανή υγρασία. Αδιαφανή και σκοτεινό όσο και η πρωινή ομίχλη που καλύπτει τις λίμνες τις αγγλικής εξοχής. Εκεί, όπου το μόνο που αποσπά την ηρεμία των ήχων του νερού και των θροϊσμάτων των φύλλων, είναι οι περαστικοί ανθρώπινοι ψίθυροι και ο απόκοσμος ήχος της καμπάνας. Εκεί όπου τα πάντα είναι βαμμένα στο χρώμα της σέπιας και του λυκόφωτος...Αυτές μοιάζουν να είναι οι αγαπημένες εικόνες του Sonny και φροντίζει να τις αποτυπώσει στις συνοδευτικές φωτογραφίες του δίσκου, τους τίτλους των τραγουδιών, τους γραμμένους με πένα, καλλιγραφικούς στίχους και τον σαν σε χαραγμένο σε επιτύμβια πλάκα τίτλο του δίσκου.
Ο Sonny θα μπορούσε να είναι το νόθο παιδί των Cocteau Twins και του William Blake. Το αρσενικό alter ego της Kate Bush ή ο απόμακρος αδερφός των Sigur Ros, που σαν σκοτεινό αερικό τραγουδά κρυμμένο στα φυλλώματα και τις σκιές των τάφων…
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι αβάσταχτα ζοφερό, αν δεν ήταν καλυμμένο με ένα πέπλο εξωπραγματικής ποιητικότητας και αναβίωσης του αγγλικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα. Η ευλαβική φωνή του με τους γρηγοριανούς βοκαλισμούς κυριαρχεί στο υπνωτιστικό ηχητικό υπόβαθρο των ambient ηλεκτρονικών, των λιτών εγχόρδων και του εκκλησιαστικού οργάνου. Ήχος ραφιναρισμένος και ταυτόχρονα μεστός, που μέσα από εξαιρετικής μελαγχολικής ομορφιάς ενορχήστρωση αποτελεί ένα ολόκληρο κινηματογραφικό ταξίδι στα αγαπημένα τοπία του Sonny με κορυφαία καρέ τα Frost Fair (London Elegy) και Earth and Dust…
Minimal-escent, 2008
0 heard:
Δημοσίευση σχολίου