Λένε πως η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μετράει. Κρατώ στα χέρια μου τον νέο – τέταρτο κατά σειρά – δίσκο των Coldplay, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί το έργο του Ευγένιου Ντελακρουά, Η Ελευθερία Οδηγεί Τον Λαό (La Liberte Guidant La People), ενώ άσπρη μπογιά, σαν γκράφιτι σε κάποιον παλιό τοίχο, σχηματίζει τη φράση Viva La Vida. Κι αναρωτιέμαι αν τελικά στόχος του συγκροτήματος είναι η οπτική, αρχικά, δήλωση της προσωπικής τους επανάστασης.Τρία χρόνια μετά το X & Y και τις μεγάλες του επιτυχίες, όπως τα Yellow και Clocks, οι Coldplay βρέθηκαν σε αδιέξοδο, φτάνοντας σχεδόν στο χείλος του γκρεμού. Ώσπου ο χώρος ενός αρτοποιείου στα βορειοδυτικά του Λονδίνου αποτέλεσε το καθαρτήριο και το προσωπικό στούντιο ηχογράφησης του νέου άλμπουμ, ενώ το μαγικό άγγιγμα των Μπράϊαν Ίνο και Μάρκους Ντραβς (των Arcade Fire) στην παραγωγή, ήταν το έναυσμα για μεγαλύτερο πειραματισμό στον ήχο και ενός πιο σύνθετου τρόπου μουσικής έκφρασης, αφήνοντας για λίγο πίσω τον γνώριμο ήχο του πιάνου και τις λιτές και «καθαρές» κιθάρες και χρησιμοποιώντας έναν τελείως διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν συνδυασμό οργάνων (samples και συνθεσάιζερ, μεγαλειώδη έγχορδα, εντυπωσιακά κρουστά, ακόμη και περσικό σαντούρι). Κάθε τραγούδι μοιάζει να αποτελεί κι ένα διαφορετικό αποτύπωμα της ζωής, με διαφορετικό τεχνικολόρ χρώμα (όπως προδίδει το εναρκτήριο Life In Technicolor), εκφράζοντας μια πληθώρα συναισθημάτων, πακεταρισμένων σε μοναδικούς συνδυασμούς μελωδιών, ενορχηστρώσεων και αλληγοριών.
Οι Coldplay κρατούν στα χέρια τους όλα τα παραπάνω, καθώς φωτογραφίζονται ντυμένοι ως Γάλλοι επαναστάτες. Μήπως τελικά αυτή είναι η επανάστασή τους;
EMI, 2008
0 heard:
Δημοσίευση σχολίου