Ann Gaytan - Emoi

Φαντάσου πως κάθεσαι και χαζεύεις ένα τεράστιο και πολύχρωμο βιτρώ, αποτελούμενο από πολλά και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια. Τα χρώματά του είναι τόσο φωτεινά, που όταν τα διαπερνά ο ήλιος σχεδόν τυφλώνεσαι.

Άνθη λεμονιάς σε γαλάζιο και βιολετί φόντο και πουλιά που βουτούν σε αόρατα λιβάδια (Irreelles) ανακατεύονται με αχνά σύννεφα (J' aimerais), ενώ κάπου πιο πάνω, το τοπίο γίνεται κόκκινο από το αίμα, πορεία της μοναχικής ψυχής μέσα από λύκους και θηρία (Pas Bo, Voyou Voyou). Ύστερα άσπρο, διάφανο καθαρό γυαλί...γαλήνη και προσευχή ( Ave, Stabat Mater).

Δεν κρατάει για πολύ όμως. Μια δυνατή κραυγή έρχεται και κάνει το γυαλί χίλια κομμάτια. Έχοντας συνεργαστεί με ονόματα όπως οι Marcel Moreau, Mauranne, Vaya Con Dios, Nina Hagen , Leo Ferre, Tambours de Brazza, Rokia Traore, κ.α. η βελγίδα Ann Gaytan, χρησιμοποιεί τη γαλλική γλώσσα για να φτιάξει τραγούδια γεμάτα ποιητική μελαγχολία και λυρισμό, που άλλοτε εκφράζουν ντελικάτα και τρυφερά συναισθήματα (J'aimerais) κι άλλοτε γίνονται βίαια κι επιθετικά εκφράζοντας αποτροπιασμό και αγωνία (Et...la, Irreelles, Emoi). Οι λέξεις είναι ανάγλυφες και δυνατές. Εντυπώνονται, σοκάροντας κάποιες φορές. Και βέβαια, η φωνή της Ann, που σαν πολύτιμο πετράδι, διαυγές και συμπαγές, τραγουδάει, ψιθυρίζει, μιλάει, κλαίει, είναι αυτή που σε θαμπώνει.

Συνεργός σε αυτό η μουσική, που μεταμφιέζεται κάθε φορά μέσα από έξυπνες ενορχηστρώσεις. Ο παιδικός ήχος του Voyou Voyou, σαν τα βαλσάκια των μουσικών κουτιών, δημιουργεί μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα όταν συνδυάζεται με τα θηρία των στίχων .

Θέλω λέξεις απογυμνωμένες...χωρίς ιστορία...που θα ξυπνήσουν τις αισθήσεις μου...που δεν θα με βάλουν σε κλουβί...

Θλιμμένη παιδικότητα, θλιμμένο τσέλο, θλιμμένο βαλς το La Valse Des Mots. Ένας λιτός ύμνος το Stabat Mater, ενώ στο Ave, η Ann χρησιμοποεί τέσσερις γλώσσες κάνοντας όνειρα κόντρα σε μια μουντή πραγματικότητα. Το Irreelles είναι το πιο ενδιαφέρον ενορχηστρωτικά. Ανατολίτικα μοτίβα μιας βίαιης ποίησης συνδυάζονται με επίμονους ρυθμούς, παραδοσικά όργανα και ακραία φωνητικά. Σε παρόμοιο ύφος κινείται και το Pas Bo που κλείνει τον δίσκο, με τις άγριες δοξαριές στα τσέλα να συντροφεύουν το περήφανο ταξίδι της μοναχικής ψυχής.

Το Emoi είναι ένας δίσκος που δεν εξαντλείται στην πρώτη ακρόαση. Αν τα γαλλικά δεν σε τρομάζουν και είσαι έτοιμος να αφεθείς σε ένα ταραγμένο ταξίδι της καρδιάς και της ψυχής, προετοιμάσου...

Carbon 7, 2006