2L8 - Interview

Διάβαζα, πριν μερικές μέρες, το φλογερό μανιφέστο σου, το οποίο μού προκάλεσε εντύπωση. Υπάρχει διάχυτη τάση ή ανάγκη νέου ξεκινήματος (αλλαγή δισκογραφικής εταιρείας) και απόφαση να βγει ο νέος δίσκος από το τούνελ, στο οποίο είχε μπει;

Το μανιφέστο ήρθε σαν απάντηση στην ανάγκη να εξηγήσω τι είναι οι 2L8. Βέβαια, διαβάζοντάς το κάποιος, θα καταλάβει ότι μού προκαλεί σύγχυση το όλο θέμα. Διότι δεν έχω ιδέα και εγώ ο ίδιος. Το νέο ξεκίνημα είναι μια διαδικασία που το σχήμα περνάει μονίμως. Οι άνθρωποι ανανεώνονται πολύ συχνά. Ναι, ο δίσκος πρέπει επιτέλους να βγει. Και νομίζω ότι καταφέραμε, μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες, να το βγάλουμε με ιδανικούς όρους. Ακριβώς όπως θέλαμε.

Σίγουρα, τα πάντα μεταβάλλονται διαρκώς. Και οι καθυστερήσεις κρύβουν ίσως τον κίνδυνο να μπεις και πάλι σε νέο κύκλο επεξεργασίας και αλλαγών.

Τι εννοείς; στην παραγωγή, ενορχήστρωση;

Σε όλα. Στην οπτική των πραγμάτων. Υπήρξαν ας πούμε, σε όλη αυτή την πορεία, τραγούδια που τελικά δεν κατάφεραν ποτέ να μεταμορφωθούν σε ολοκληρωμένο ηχητικό υλικό;

Όχι, όλα γίνονταν απολύτως συνειδητά. Το HE&SHE ξεκίνησε για να γίνει ένα ep. Με ζωντανά ηχογραφημένες λούπες για την ακρίβεια. Υλικό από το 2L8 Theatre και άλλα που έπαιζα σε live. Μετά, ήρθε το Josephine. Μέσα σε μια μέρα, έγραψα το τμήμα από το Josephine μέχρι και την αρχή του Patience. Για λίγο καιρό, σκεφτόμουν αυτά μαζί με τις λούπες. Μετά ήρθε το abyss, το to empty streets, και ξέφυγε το πράμα. Εκεί γεννήθηκε το HE&SHE. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν την ιστορία τους. Δεν υπήρξε κάτι περιττό, γιατί το είχα στο μυαλό μου ακριβώς. Εγώ το τελείωσα πέρσι το Σεπτέμβρη. Και είμαι πλέον βέβαιος ότι δεν θα άλλαζα τίποτα.

Ακούγοντας πάντως το He & She, είχα την αίσθηση πως ξεφύλλιζα ένα βιβλίο, από τις σελίδες του οποίου ξεπετάγονταν εικόνες ντυμένες με τη μουσική σου. Μίλησέ μας για τους βασικούς ήρωες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζονται οι ιστορίες.

Η συσκευασία θα είναι βιβλίο! Μέσα έπεσες. Οι χαρακτήρες είναι τέσσερις. HE, SHE, The Pixy, The Frustrated Poets Choir. Οι τελευταίοι, παρόλο που στην ουσία εμφανίζονται μόνο στα Prologue, Epilogue, Dialogue, κατά κάποιο τρόπο επιβάλλουν την παρουσία τους σε όλο το cd. Είναι είρωνες, μηδενιστές. Η κοινή λογική. Τι αποτυχία! Άνθρωποι που αρέσκονται στο να τραγουδάνε, όχι άλλη ποίηση, μόνο ωμό κρέας, καθώς Αυτός ξεγυμνώνεται... Σε μια τέτοια πραγματικότητα, σε ένα τέτοιο περιβάλλον αυτοί επιλέγουν τον έρωτα. Αλλά είναι και λιγάκι έτσι, για το γαμώτο. Angry enough to keep loving in the Dark Ages. Ναι, για αυτούς που ποθούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αυτή η σκληρή απόρριψη της ομορφιάς ως αξίας κάνει τον κόσμο να φαντάζει πολύ σκοτεινός. Το στοιχειό από την άλλη, είναι μια αλλόκοτη μορφή που νομίζω ότι δε βγάζει πολύ νόημα. Είναι ιδεαλιστής δεν λέω. Μάλλον αγαπάει την ουτοπία. Αλλά είναι και λιγάκι απόλυτος. Εμφανίζεται ως σύμβουλος, ξέρω γω, τους προσέχει κατά μια έννοια. Για αυτούς η ιστορία τους είναι ιστορία αντίστασης.

Το να μπεις, λοιπόν, στον κόσμο του He & She, φαντάζομαι πως απαιτούσε μια κοινή συναισθηματική κατάσταση κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Δεν είναι ψυχοφθόρο αυτό;

Μόνο; Τους μίσησα, πίστεψε με. Κουράστηκα να κάθομαι μπροστά από έναν τοίχο, προσπαθώντας να καταλάβω τι διάολο θέλουν να πουν. Ποιες λέξεις λείπουν. Και οι άτιμοι είναι τόσο απελπισμένα αποφασισμένοι να το ζήσουν, που σε ρίχνουν.

Ξέρεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η απογοήτευση και η θλίψη είναι οι πιο μεγάλες κινητήριες δυνάμεις για τη μουσική δημιουργία. Τελικά, η χαρά δεν προκαλεί ερεθίσματα;

Καταλαβαίνω τι λες. Αλλά δεν συμφωνώ πια. Όταν έκανα το Armed Angels, ήμουν θυμός και πόνος. Και, ναι, είναι αληθινό και πήγαζε από έντονη ψυχική κατάσταση. Αυτή τη φορά, δεν ήθελα να είναι έτσι. Όλο το HE&SHE δεν πηγάζει από δικό μου πόνο. Είναι απόλυτα νηφάλιο. Εξάλλου, μεγάλο μέρος του είναι περισσότερο προϊόν, σκέψης παρά φόρτισης. Είναι η εύκολη λύση το να καταγράφεις την πίκρα σου ή και τη χαρά σου. Αλλά όταν είσαι γαλήνιος, μπορείς με διαύγεια να καταπιαστείς με θέματα που σε πονάνε ή σε τρομάζουν. Η αλήθεια είναι πως, τώρα τελευταία, στη θλίψη μου μέσα γράφω μεγάλες ποπ επιτυχίες που δεν θα ακούσει ποτέ κανείς.

Θλίψη και ποπ - χαρά με οδηγούν συνειρμικά στο alter ego σου. Πώς γεννήθηκε η ιδέα του κλόουν;

Δεν γεννήθηκε. Είμαι κλόουν. Δε ξέρω τι άλλο να απαντήσω. Πώς σου φαίνεται εσένα ο κλόουν;

Μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα... φόβο, συμπόνια, περιέργεια, ίσως και ταύτιση…σαν να κοιτάς τον εαυτό σου και όλα αυτά που σε φοβίζουν... η χαρά και η λύπη πολλές φορές έχουν το ίδιο πρόσωπο…από την άλλη, υπάρχει και η αναγεννησιακή εικόνα του γελωτοποιού…του μουσικού διασκεδαστή που γιάτρευε τις ψυχές.

Θυμήθηκα τον Χάινριχ Μπελ τώρα, στο βιβλίο του ‘Ο κλόουν’.

I am a clown and Ι collect moments...

Νομίζω πως αυτή είναι και η μοναδική δήλωση του ήρωα. Ενός αλκοολικού κλόουν.

Πώς ξεκίνησες να παίζεις μουσική; ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα;

Άκουγα αποκλειστικά Nirvana και ήθελα να γίνω Cobain.

Κι έτσι φαντάζομαι πήρες μια κιθάρα κι άρχισες να παίζεις. Το ότι είσαι αυτοδίδακτος πιστεύεις πως τελικά προφύλαξε τη μουσική σου φαντασία; θυμάμαι τη συζήτηση που είχαμε σχετικά με τις μουσικές σπουδές στα ωδεία και τον μουσικό ευνουχισμό που υφίσταται η πλειονότητα των «σπουδαγμένων» μουσικών.

Δεν το ξέρω αυτό. Είναι υπόθεση. Σκέφτομαι ναι, αλλά ποιος ξέρει πραγματικά; Πάντως, όντως σκέφτομαι ανορθόδοξα. Έτσι μού λένε αυτοί που ξέρουν από μουσική. Μάλλον θα οφείλεται στο ότι δεν ξέρω τι είναι ορθό.

Θα έλεγα πως δεν υπάρχει ορθό στη μουσική.

Νομίζω πως υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία που διαφωνεί κάθετα μαζί σου. Αλλά δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω για τη μουσική και το ορθό. Πραγματικά, δεν γνωρίζω κανέναν από τους κανόνες. Είμαι αδαής. Πώς θα μπορούσα να κάνω μια κουβέντα για τη θεωρία της μουσικής; Δεν ξέρω κανόνες αρμονίας ας πούμε, όλα γίνονται με βάση το τι ακούω.

Η μουσική, όμως, είναι κανόνες; Σίγουρα υπάρχουν κανόνες στη σύνθεση, στην ενορχήστρωση…κανόνες που θέσπισαν κάποιοι...η μουσική βιομηχανία επίσης, ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν είναι πέρα από το πραγματικό νόημα της μουσικής;

Για μένα και για σένα, ναι. Αλλά ποιο είναι το νόημα της μουσικής; Ποιος ξέρει;

Tι είναι για σένα; Η έκφραση συναισθημάτων, ο πειραματισμός; Η χρήση περίεργων μουσικών οργάνων όπως το theremin ας πούμε ή το πριόνι, μαρτυρούν πως βρίσκεσαι σε διαρκή αναζήτηση ήχων.

Διαρκή, όπως το λες. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ ο ήχος όλων των πραγμάτων.

Είναι ένα ατελείωτο μυστήριο. Που περιμένει να ανακαλυφθεί. Και οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Γενικά, υπάρχει μια παρεξήγηση στη μουσική, νομίζω. Δίνεται πολύ μεγάλη σημασία στις νότες. Ενώ αυτό που έχει πραγματική αξία είναι οι συχνότητες. Το HE&SHE είναι φτιαγμένο για ορχήστρα και ηχογραφημένο έτσι επίσης, γιατί η ορχήστρα έχει το μεγαλύτερο εύρος συχνοτήτων. Άρα σου δίνει και τη δυνατότητα να παίξεις με όλο το εύρος των συχνοτήτων που επηρεάζουν την ανθρώπινη ψυχή.

Κι αναρωτιέμαι αν τελικά η μουσική από μόνη της αρκεί ή χρειάζεται την συνδρομή κι άλλων τεχνών.. αν χρειάζεται την επαφή με τον κόσμο... γιατί νομίζω πως και η δική σου πορεία από το Armed μέχρι το He & She ή το 2l8 theatre μαρτυρά πως η μουσική από μόνη της δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως τις μουσικές σου ανάγκες.

Νομίζω πως, όταν οι άνθρωποι γεννούσαν τις τέχνες, είχαν στο μυαλό τους κάτι το ολόκληρο. Κάτι το οποίο είχε να κάνει με την ομορφιά, την πληρότητα, τη γαλήνη, τη ψυχαγωγία. Το πως οι τέχνες απέκτησαν τόσο μεγάλη απόσταση η μία από την άλλη είναι κάτι το πολύ περίεργο για μένα. Αυτό το καταλαβαίνεις γνωρίζοντας ανθρώπους που κάνουν τέχνη. Μου έκανε τρομερή εντύπωση παλιότερα ότι άνθρωποι που ζωγραφίζουν ή κάνουν θέατρο δεν είχαν την παραμικρή ευαισθησία στη μουσική. Όπως και το πόσο αδιάφοροι είναι οι μουσικοί για τους προηγούμενους. Δεν είναι τόσο, μα τόσο περίεργο να πιστεύεις στην ανωτερότητα της τέχνης σου ή να σε απορροφά τόσο αυτό που κάνεις και να χάνεις την ομορφιά που υπάρχει παραδίπλα; Πώς είναι δυνατόν να λες ότι η μουσική αρκεί, όταν αφορά μόνο μια αίσθηση;

Πες μου μια όμορφη εικόνα, που σε εξιτάρει. Και σου γεννά μια μελωδία ας πούμε.

Μου είπε κάποτε ένας φίλος που βουτάει, ψαρεύει ότι ήταν νύχτα στο βυθό και έπιασε βροχή. Και ήταν κάτω από τη θάλασσα και έβλεπε τις αστραπές να φωτίζουν όλο το βυθό και στην επιφάνεια λαμπύριζε, και οι σταγόνες πέφτανε. Μετά βγήκε, μην πέσει κανένας κεραυνός λέει. Μου ’ρχεται συχνά αυτή η ιστορία. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι, όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα πάω να γίνω ψαράς και θα βουτάω περιμένοντας τη βροχή… Για φαντάσου. Σκέψου να χαμογελάς σαν ηλίθιος βλέποντας αυτό το θαύμα και να σε χτυπήσει κεραυνός. Τι μοναδικός θάνατος! Και πόσο βλακώδης!

Σαν τις πεταλούδες που πέφτουν στο φως.

Ξέρεις τι λένε για τις πεταλούδες. Γατί οι πεταλούδες την μέρα δεν πάνε στο φως… γιατί την ημέρα πάει το φως σε αυτές.

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, είχα ακούσει μια ιστορία για τα τραγούδια που πεθαίνουν. Φαντάζομαι, λοιπόν, ένα μπαούλο που μέσα έχει όλα τα τραγούδια που απογοήτευσαν τους συνθέτες τους... κι αναρωτιέμαι... θα γυρνούσες ποτέ να τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;

Τι όμορφη σκέψη! Είναι λίγο δύσκολο να ικανοποιήσω καμιά διακοσαριά τραγούδια, ιδέες που έχω παρατημένες. Εξάλλου, κοίτα, μπορεί και να το αξίζανε. Για κάποια είναι κρίμα, γιατί ξεφτίσανε άδικα. Και υπάρχουν και άλλα που φροντίζουν να σου θυμίζουν ότι υπάρχουν και περιμένουν και με μια βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση ότι θα ξανασυναντηθούμε.

Μπορεί να είναι σαν τους ανθρώπους κι αυτά.

Όλα όσα έχει φτιάξει ο άνθρωπος είναι σαν τους ανθρώπους. Αφού αρέσκεται τόσο πολύ στο να θαυμάζει την εικόνα του, όλα είναι όμοιά του. Όλα έχουν τις αδυναμίες του, τους φόβους, τα πάθη του. Πόσο περίεργο να δίνουμε ανθρώπινες ιδιότητες ακόμη και σε άψυχα πράγματα και να νιώθουμε συμπόνια πραγματική, ολόκληρη, γεμάτη για αυτά ενώ αδυνατούμε να νιώσουμε τα ίδια για άλλους ανθρώπους... Δεν είναι;

Γιατί είναι ακίνδυνο. Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση. Άρα είναι πιο ασφαλές.

Κάπως έτσι λειτουργεί μάλλον. Ένα μόνιμο τραύμα. Καμία εμπιστοσύνη. Μόνιμη μοναξιά; Ξέρω γω;

Αποφορτίζοντας το κλίμα…

Έχεις αδυναμία στις χελώνες; Yπάρχει μια μωβ στο Αrmed Αngels (Purple Turtle) και μια που κολυμπά γρήγορα στο He & She (This Turtle Swims Faster Than Expexted).

Να σου πω μια χελωνοϊστορια;

Είχα μια χελώνα όταν ήμουν μικρός, την οποία πήρα μαζί μου στις διακοπές στο χωριό και εξαφανίστηκε τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού. Και με το που τελείωσε το καλοκαίρι, έτσι όπως καθόμασταν στο σαλόνι, βγήκε κάτω από έναν καναπέ! Σπάνια περίπτωση χελώνας που πέφτει σε νάρκη το καλοκαίρι;

Πρόσεξα και κάτι οξύμωρο. Η κιθάρα σου γράφει Hope, ενώ το μπλουζάκι σου δηλώνει «who needs heroes in a place like this». Είσαι αισιόδοξος τελικά;

Η κιθάρα μου είναι η Ελπίδα. Είμαι αισιόδοξος. Αλλιώς δεν θα το πάλευα όλο αυτό.

Υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι να μοιραστείς τη μουσική σου και πόσο λαμβάνεις υπόψιν τα σχόλια, θετικά ή αρνητικά;

Είμαι αρκετά αλαζόνας σε αυτό το θέμα. Αν μου αρέσει αυτό που έγραψα, δεν το αγγίζει τίποτα. Δεν ψάχνω την αξία ενός τραγουδιού στα μάτια του άλλου. Αν το νιώθω εγώ, μου αρκεί.

Ένα τραγούδι που άκουσες τις τελευταίες μέρες και σε εντυπωσίασε;

Το τελευταίο τραγούδι που πραγματικά με συγκλόνισε ήταν το Staring at your friend από την επόμενη δουλειά των Mary and the Boy, έπαιξε theremin και η May Roosevelt μας και είναι απελπιστικά όμορφο. Και η Mary... Ελπίζω να μην το αλλάξανε πολύ στην τελευταία μίξη.

Επηρεάζεσαι από τις κριτικές ως ακροατής;

Όχι. Δυστυχώς για εμάς που είμαστε στο «χώρο» και ξέρουμε πώς γράφονται οι κριτικές, έχουν λίγη αξία. Μόνο από συγκεκριμένες πένες μετράνε. Ακόμα και για αυτά που γράφονται για μας είμαι καχύποπτος. Αλλά είμαστε φτωχοί, πάλι καλά.

Τι συμβολίζει το 2L8;

Το όνομα; Too late. Απλός στείρος πεσιμισμός. Και επίσης δείχνει ότι είμαι εξυπνάκιας. 2=too L8=late. Ε; Ε; Πραγματικά δε θυμάμαι πια τι διάολο σκεφτόμουν...

Τι θα σε έκανε ευτυχισμένο μουσικά και πως φαντάζεσαι την πορεία των 2L8;

Μουσικά ευτυχισμένο; Νομίζω ότι η κυκλοφορία και ολοκλήρωση του HE&SHE θα αρκεί για αυτό. Νομίζω. Όσον αφορά το μέλλον, με ενδιαφέρει ελάχιστα. Προχωράω με ένα σχέδιο δράσης μερικών βδομάδων. Από κει και πέρα: όπως έρθουν.

Read rest of entry

Tom Baxter - Interview

Διαθέτεις ένα πολύ ισχυρό μουσικό background. Πόσο σημαντική ήταν η επιρροή της οικογένειάς σου, στο να στραφείς στη μουσική;

Η μουσική και η τέχνη γενικότερα, ήταν τα μόνα μαθήματα στα οποία ήμουν καλός στο σχολείο. Και σίγουρα υπήρχε στα γονίδιά μου μέσω των γονιών μου. Βλέποντας την αγάπη και την ευτυχία που έφερε η μουσική στη ζωή τους και στη ζωή των ανθρώπων τριγύρω τους, ήταν αδύνατο να μην ασχοληθώ κι εγώ.

Κάποια στιγμή λοιπόν, μετά από μεγάλο μουσικό ταξίδι, υποθέτω, γίνεται η πρώτη επαφή με τον κόσμο των δισκογραφικών και της αναγνωρισιμότητας. Πόσο δύσκολο ήταν το ταξίδι αυτό;

Το μόνο σίγουρο είναι πως είχε μεγάλη διάρκεια. Κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί και κάποιοι άλλοι πρέπει απλά να δουλεύουν και να δουλεύουν…Ο δεύτερος δρόμος ήταν αυτός που έπρεπε να ακολουθήσω. Και δεν ήταν εύκολος. Όταν όμως τελικά η μουσική μου άρχισε να γίνεται γνωστή, τότε μόνο συνειδητοποίησα πως όλες οι δυσκολίες και οι κόποι χρόνων δεν είχαν πάει χαμένοι και τα πάντα γύρω μου άρχισαν να αποκτούν νόημα. Ένα νέο ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει κι ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μου, πως η μουσική βιομηχανία είναι αρκετές φορές ένα δύσμορφο τέρας.

Τι θα συμβούλευες λοιπόν έναν νεαρό μουσικό που επανοθέτει τα όνειρά του στο στήσιμο μιας μουσικής καριέρας;

Να είναι ο εαυτός του, να είναι με αθόρυβο τρόπο προσηλωμένος σε αυτό που κάνει, να μην σκεφτεί ποτέ πως έφτασε στο τέλος ή πως είναι σπουδαίος, αλλά να ανασύρει από μέσα του ότι πιο σπουδαίο έχει. Σκληρή δουλειά, να αγνοεί τις εφήμερες τάσεις και να φιλτράρει τις επιρροές του. Και να δείχνει όλη την αγάπη του στον κόσμο!

Επιστροφή στο “Skybound”. Οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι διφορούμενες. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν ως easy listening και κάποιοι ως ένα βαθύτατα συναισθηματικό δίσκο με λυρικές μελωδίες και ρομαντική ενορχήστρωση. Τι απαντάς σε αυτό και πως θα το περιέγραφες σε κάποιον που δεν το έχει ακούσει;

Αν ακούσεις μόνο το “Better” και κρίνεις το album μόνο από το συγκεκριμένο κομμάτι, τότε ναι, ίσως είναι ένα easy listening τραγούδι. Τραγούδια όμως όπως τα “Tragic”, “Half A Man”, “Last Shot”, “Icarus Wings”, “Skybound”, κρύβουν τόσα συναισθήματα μέσα τους που μόνο εύπεπτα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Θα έλεγα λοιπόν πως είναι ένας βαθύς και συναισθηματικός δίσκος με κάποιες πιο χαλαρές στιγμές αποφόρτισης.

Ο δίσκος είναι ένα project αποκλειστικά δικό σου, από τα τραγούδια, την ηχογράφηση και την μίξη, μέχρι την επιμέλεια του artwork. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να έχεις τον πλήρη έλεγχο;

Ίσως το σημαντικότερο όλων! Αλλιώς είναι σαν να έχεις πάρα πολλούς μάγειρες στην ίδια κουζίνα. Πρέπει να είμαι απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που προσπαθώ να μεταβιβάσω στο κόσμο, χωρίς παρεμβολές από πολλά άτομα. Η ποίηση, η τέχνη και η μουσική είναι επεκτάσεις της ψυχής μου. Και προτιμώ να μην επηρεάζει κανείς την ψυχή μου.

Το “Skybound” δίνει έμφαση στην εκλεκτική μίξη ακουστικών οργάνων με ένα, αρκετές στιγμές, ισπανικό «άγγιγμα». Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς κατά τη διάρκεια της μουσικής σύνθεσης;

Κάθε φορά που γράφω ένα τραγούδι, προσπαθώ να σκεφτώ σαν ακροατής. Αν καταφέρνει να με συγκινεί, προχωρώ. Αν όχι, σταματώ. Μοναδικό κριτήριο είναι το συναίσθημα. Μου αρέσουν όλως τα μουσικά είδη και δεν βάζω ταμπέλες στη μουσική μου. Αυτό είναι κάτι που κάνουν οι άλλοι για σένα.

Διακρίνω μια έντονη αλληγορία στους στίχους των τραγουδιών σου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Icarus Wings”.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με την ποίηση και τα ρητορικά σχήματα. Ναι, η αλληγορία είναι το βασικό συστατικό που διατρέχει το album, το οποίο βασίζεται στον δικό σας ελληνικό μύθο του Ίκαρου. Ο Ίκαρος – και κατά προέκταση ο καθένας από εμάς - είναι ο πρωταγωνιστής όχι μόνο του συγκεκριμένου τραγουδιού, αλλά ολόκληρου του album και κάθε τραγούδι αντικατοπτρίζει τα ηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζει στην πορεία του στη ζωή.

Το artwork του album είναι πραγματικά εκπληκτικό. Με ποιόν τρόπο τα εικαστικά εμπλέκονται στην μουσική διαδικασία;

Υπάρχει μια αλληλοσύνδεση των δύο στο μυαλό και την ψυχή μου. Η εικόνα περιγράφει τη δημιουργία του τραγουδιού. Έχω την ανάγκη εικόνων όταν συνθέτω. Είναι σαν μια ταινία μικρού μήκους να διατρέχει το μυαλό μου κάθε φορά που γράφω ένα τραγούδι.

Αν διάλεγες ένα τραγούδι από το album, ποιο θα ήταν αυτό;

To Skybound.

Πες μου ένα τραγούδι που άκουσες σήμερα το πρωί και κόλλησε στο μυαλό σου.

Το American Woman.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης για τον οποίο θα ήθελες να γράψεις ένα τραγούδι ή να συνεργαστείς μαζί του;

Όχι ιδιαίτερα. Θα προτιμούσα να συνεργαστώ με κάποιον σκηνοθέτη γράφοντας τη μουσική για ταινία του, ή με έναν ζωγράφο ή γλύπτη σε ένα art project, ή με έναν συγγραφέα ή ποιητή.

Κάποιοι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που θαυμάζεις;

Υπάρχει ένα site το οποίο επισκέπτομαι συχνά και χαζεύω με τις ώρες, το www.ted.com. Βρίσκω τόσους ενδιαφέροντες καλλιτέχνες εκεί, που μπροστά τους νιώθω ερασιτέχνης.

Επιστρέφω πάλι στον δίσκο. Το “Tell Her” είναι η πιο γλυκιά προτροπή που μπορεί να περιγράψει ένα τραγούδι, κάνοντάς σε να θες να βγείς έξω και να το φωνάξεις. Είναι τα τραγούδια σου ένας τρόπος μεταφοράς μηνυμάτων σε συγκεκριμένους ανθρώπους;

Όλα τα τραγούδια μου είναι μηνύματα. Μηνύματα για όλα αυτά που έχω μάθει. Δυνατά ή όχι, δεν ξέρω. Απλά έχω έντονη ανάγκη να ντύσω όλα αυτά που θέλω να πω με μουσική. Να ντύσω τη ζωή με μουσική!

Μουσική λοιπόν που βρίθει κρυμμένων μηνυμάτων και συναισθημάτων. Αυτό χαρακτηρίζει και τη ψυχοσύνθεσή σου;

Χμμ.. μάλλον ναι, όπως και τους περισσότερους φαντάζομαι. Μπερδεμένος, είναι μια λέξη που με χαρακτηρίζει συχνά.

Κάπου είπες “I feel successful whenever I have written a really good song. When people start tapping you on the back, it’s a big weird.” Πως αντιμετωπίζεις την επιτυχία και ποιες είναι οι πιο κρυφές σου μουσικές προσδοκίες;

Θέλω να γράφω τόσο όμορφη μουσική που θα σε κάνει να μην σταματάς το κλάμα και θα σε ταξιδεύει σε ανεξερεύνητα ή χαμένα κομμάτια της ψυχής σου.Τότε, εκείνη τη στιγμή, η ζωή θα σε κοιτά κατάματα και θα ξεχειλίζεις από συναισθήματα. Η ζωή και ο θάνατος θα γίνονται ένα. Και τότε μόνο θα είσαι πραγματικά ζωντανός. Άκουσα κάποιον να λέει, κάποτε, πως ζωή είναι να ξέρεις να πεθαίνεις κάθε μέρα. Έτσι, όταν κάποια στιγμή συμβεί πραγματικά, θα είσαι προετοιμασμένος. Επιτυχία λοιπόν για μένα, είναι όταν ξαναποκτώ δεσμούς με το ενδόμυχο αυτό κομμάτι του εαυτού μου, την θνητότητά μου.

Ίσως αυτό να είναι και το βαθύτερο νόημα της μουσικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας γενικότερα. Πριν σε ευχαριστήσω για τη κουβέντα μας, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν η Ελλάδα είναι στα άμεσα συναυλιακά σου σχέδια.

Σε ευχαριστώ κι εγώ. Θα ήταν τιμή μου να επισκεφτώ τη χώρα σας και πολύ περισσότερο να παίξω για εσάς. Λατρεύω την ιστορία και τον πολιτισμό σας και θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία να μάθω ακόμη περισσότερα για αυτά.

Read rest of entry

Tom Baxter - skybound

Πέρασαν μήνες από τη στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά τον δεύτερο δίσκο του Tom Baxter (μετά το Feather & Stone του 2004), ξεχώρισα τρία τραγούδια (Skybound, Half A Man, Tell Her Today) και τον παράτησα χωρίς ενοχές να σκονιστεί, αφήνοντας τις σκόνες να παρασύρουν μαζί τους την αίσθηση της πρώτης ακρόασης. Και πριν προλάβει να περάσει στη σφαίρα της οριστικής λήθης, ένα email υπενθύμισης μιας ξεχασμένης υπόσχεσης για συνέντευξη, έβγαλε τον δίσκο από τον λήθαργο και με οδήγησε σε μια λεπτομερέστερη ακρόαση.

Ακούγοντας τα τραγούδια και ξεφυλλίζοντας παράλληλα το συνοδευτικό booklet με τις 10 συνοδευτικές των στίχων μικρογραφίες-καμβάδες, σχεδιασμένες από τον ίδιο τον Baxter, ένιωσα να ξεφυλλίζω το ταξίδι ενός ανθρώπου από τα παιδικά του χρόνια μέχρι αυτά της ωριμότητας. Ενός ταξιδιού που κινείται κυρίως στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής εξερευνώντας τους φόβους της, φωτιζόμενο σποραδικά από αχτίδες χαράς. Ο πόνος ελλοχεύει σε κάθε στροφή, αλλά φιλτράρεται καλά μέσα από τις απαλές jazzy μελωδίες, τον ήχο που κινείται μεταξύ αφροαμερικάνικης soul και μελωδικής pop, τη βραχνή φωνή του Baxter, τα ιλιγγιώδη έγχορδα και τις ακουστικές κιθάρες που ερωτοτροπώντας με έναν πιο latin ήχο, δεσπόζουν.

Η ιδέα της αγάπης που καίει τα πάντα στο πέρασμά της, κυριαρχεί, βρίσκοντας κάθε φορά διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Άλλοτε προστακτικά, μέσα από το γεμάτο latin ενέργεια, θελκτικά κιθαριστικά και πιανιστικά σόλο του Tell Her Today, άλλοτε μέσα από τα σαγηνευτικά έγχορδα και τις λυρικές μελωδίες των Better και Skybound (που μου θύμισαν αυτές του Nick Drake), άλλοτε ποτισμένη με αρκετές δόσεις μελαγχολίας, απογοήτευσης και αλληγορίας, όπως στα Tragic, Icarus Wings και Half A Man (έντονη η επιρροή του Dream Brother του Jeff Buckley εδώ) κι άλλοτε μέσα από τους πανέμορφους στίχους του Miracle :

Close your eyes, we’re drifting into space again. We’re satellites and our dreams are made of this.
Ίσως υπάρχουν στιγμές που οι δυνατοί στίχοι έρχονται σε αντίθεση με μελωδίες κι ενορχηστρώσεις πιο εύκολες και προβλέψιμες, ροκανίζοντας τα σκοινιά που σε κρατούν δεμένο με τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που κάποιοι θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν το Skybound ως easy listening. Κάθε ταξίδι όμως περιλαμβάνει πολλά τοπία. Κι όπως βιαστεί να κρίνει από τα λιγότερα ενδιαφέροντα, απλά θα έχει χάσει τα πιο όμορφα.

Sylvan / Charisma Records (EMI), 2007

Read rest of entry

Bobby and Blumm - everybody loves

Την τελευταία δεκαετία, η ανεξάρτητη Βερολινέζικη εταιρία Morr Music καταφέρνει να παραμένει πιστή στην εικόνα της, δημιουργώντας δίσκους υψηλής αισθητικής τόσο ακουστικά όσο και εικαστικά, που κινούνται κυρίως στα μονοπάτια της λεπτεπίλεπτης dream pop, της electronica και του shoegaze.

Παλιός γνώριμος της Morr, o Γερμανός Frank Schultge Blumm, ηχογράφησε τρείς σόλο δίσκους με electropop τραγούδια επηρρεασμένα από τη μουσική του Burt Bacharach και αν και φλέρταρε συχνά και με άλλες εταιρείες (Staubgold, Tomlab), επέστρεψε στην αρχική, φέρνοντας μαζί του την Bobby Baby ή Ella Blixt από τη Σουηδία. Μέλος του συγκροτήματος It’s A Musical και ιδρύτρια ενός pop-camp για έφηβες, η Bobby αποτέλεσε το ιδανικό ηχητικό ταίρι του Blumm στη δημιουργία του Everybody Loves.

Με ήχο τόσο εύθραυστο, ήρεμο και γαλήνιο, σου δίνει την αίσθηση πως μπορείς να αφουγκραστείς την κάθε λεπτομέρειά του, σαν να βρίσκεσαι σε ένα παραμύθι που χτίζεται σιγά σιγά και τραγουδιέται χαμηλόφωνα. Σε αυτή την αίσθηση ίσως να έπαιξε ρόλο το ότι τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν σε μια καλύβα στη μέση του δάσους κι αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα μεταφέρει και ο δίσκος. Με μοναδικά μέσα τα αιθέρια και ζεστά φωνητικά της Bobby, τα βαθύτερα αντιστικτικά φωνητικά του Blumm και τη λιτή ηλεκτρακουστική κιθάρα του που με την ιδιαίτερη χροιά της τυλίγει τις μελωδίες σε μια ονειρική λάμψη, τα φυσικά όργανα που επιτείνουν την ψευδαίσθηση του παραμυθιού (όπως το βιμπράφωνο, το μεταλλόφωνο, τα μουσικά κουτιά και τη μελόντικα) και το αθόρυβο ηλεκτρονικό υπόστρωμα, οι Bobby and Blumm καταφέρνουν να δημιουργήσουν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σύμπλεγμα folk, indiepop και ambient οραμάτων.

Morr Music, 2008

Read rest of entry