Get Well Soon - Vexations

Get Well Soon - Vexations

2010

City Slang

Είναι αρχές του 1893, όταν ο Γάλλος συνθέτης Eric Satie συναντά σε ένα καμπαρέ της Μονμάρτης τη ζωγράφο Suzanne Valadon. Η γέννηση ενός θυελλώδους έρωτα και η διάλυσή του μετά από έξι μήνες, καταρρακώνουν τον συνθέτη, που αναζητά τρόπους να αδειάσει το μυαλό και την ψυχή του από τα συναισθήματα της εγκατάλειψης και του πόνου. Έτσι συνθέτει ένα έργο ως μέσο αυτοτιμωρίας και αυτοψυχοθεραπείας, με βασικό χαρακτηριστικό την ατέρμονη (840 φορές) επανάληψη ενός μουσικού μοτίβου, απαιτώντας από τον εκτελεστή του ατελείωτες ώρες προετοιμασίας μέσα στη μεγαλύτερη δυνατή σιωπή και ακινησία. Οι μετέπειτα μαρτυρίες εκτελεστών, μιας και ο ίδιος ο Satie δεν εξέδωσε ποτέ το έργο κατά τη διάρκεια της ζωής του, μιλούν για τους σωματικούς και ψυχολογικούς κινδύνους που ενέχει η προετοιμασία και εκτέλεση του έργου, αναγκάζοντάς τους να βιώσουν μια ασυνήθιστη σχέση με τον χρόνο.

Τίτλος του έργου, Vexations, μικρό απόσπασμα του οποίου μπορεί να βρει κανείς κολλημένο στο καλαίσθητο βιβλιαράκι-ημερολόγιο *, που περικλείει τη νέα δουλειά του βερολινέζου Konstantin Gropper και του μουσικού του οχήματος με το όνομα Get Well Soon. Δύο χρόνια μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο τους Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon, το Vexations έρχεται να εδραιώσει τη μοναδικότητα του δημιουργού του. ΄Άλμπουμ έντονα προγραμματικό, αποτελεί ένα καλειδοσκόπιο ηχητικών συναισθημάτων, φιλτραρισμένων μέσα από τους σωλήνες της φιλοσοφίας. Διασχίζει θεματικά τον θάνατο, το πένθος και τα πέντε στάδια της θλίψης : άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, συμφιλίωση (5 Steps / 7 Swords), τους φόβους και τις παραισθήσεις του Satie, τις ουμανιστικές αντιλήψεις του Ρωμαίου στωικού φιλοσόφου Σενέκα του Νεότερου περί γαλήνιου βίου (nothing is serious, nothing is big) ακόμη και την υποταγή της ανθρώπινης ζωής στο καλλιτεχνικό έργο, μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη Werner Herzog και τη συνήθειά του να ρισκάρει τη ζωή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων (Werner Herzog Gets Shot). Οι ιδέες της ελευθερίας (We Are Free), της αρμονίας, της αγάπης (That Love), της απώλειας και των συμπλεγμάτων που δημιουργούν μεταξύ τους, της πάλης της επιθυμίας κόντρα στην ανάγκη συμβιβασμού (Red Nose Day), είναι προφανές πως προβλημάτισαν τον Gropper. Όπως παραδέχεται και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, από νεαρή ηλικία συνήθιζε να μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη μουσική, τη λογοτεχνία και τη μελέτη της φιλοσοφίας, το απόσταγμα της οποίας αποτελεί τελικά τη ραχοκοκαλιά του Vexations, με τη μορφή συρραφής ιδεών και θεωριών από τον δημιουργό του.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν το υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατά το μουσικό ταλέντο των Get Well Soon – και κυρίως του Gropper - και αναπτύσσονται με τον ιδανικότερο τρόπο, οδηγώντας το Vexations μερικά σκαλοπάτια ψηλότερα από το ντεμπούτο τους. Μιας και είναι προφανές πως σκοπός του είναι να μας παρασύρει σε ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής και τους άγνωστους φόβους μας, η επιλογή του δάσους (ψυχή) είναι καταλυτική. Το εναρκτήριο κομμάτι Nausea ξεκινά με φυσικούς ήχους που ηχογράφησε ο Gropper στο δάσος κοντά στο πατρικό του (βίντεο των οποίων ο ίδιος διέρρευσε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του δίσκου), ονειρικά έγχορδα, και χορωδιακά που θυμίζουν παιδικές φωνές και μουσικά παιχνίδια, γυρίζοντάς μας στην παιδική ηλικία και τα χρόνια της αθωότητας. Η περιπλάνηση στο «δάσος» συνεχίζεται μέσα από συνεχείς μουσικές αντιθέσεις και παιχνίδια έντασης. Κομμάτια με έγχορδα και γυναικεία φωνητικά κυλούν βασανιστικά, εντείνοντας την εσωτερική πίεση (Α Voice in the Louvre, We Are The Roman Empire), λαμπυρίζουν ως τέλεια δείγματα σοφιστικέ ορχηστρικής ποπ (We Are Ghosts) ή ξεχύνονται σε ελεγειακές εκρήξεις χάλκινων πνευστών (5 Steps / 7 Swords), έχοντας ως συνδετικό κρίκο τη μαγική χροιά του Gropper, τον λυρισμό των μελωδιών και τη μεγαλοπρέπεια των ενορχηστρώσεων.

Το Vexations, σύμφωνα με τον Gropper, είναι το ίδιο το δάσος που μιλάει, όπως τότε που συνήθιζε να παίζει σε αυτό μικρός. Είναι η μακριά και μεταβλητή πορεία από τη παιδική ηλικία προς την ενηλικίωση. Η πρόσκληση να απαλλάξεις τη ψυχή σου από τις έγνοιες, βουτώντας μέσα τους.

Stepping out of the forest means losing the knowledge what’s right and real. Some call it ‘grow up’

(Nausea)

* αναζητείστε την έκδοση με το bonus cd, που περιλαμβάνει τραγούδια από και για ταινίες.

Οι Get Well Soon θα εμφανιστούν στο Synch Festival στις 4 Ιουνίου.

Read rest of entry

Μουσική και Λογοτεχνία - Πρελούδιο

"Η λογοτεχνία είναι σαν την κόκα, ενώ η μουσική σαν την ηρωίνη. Η λογοτεχνία οξύνει το νου, ενώ η μουσική αποβλακώνει."

Με αυτή την ανορθόδοξη παρομοίωση και σύγκριση επέλεξε να παρουσιάσει το 2009 τον νέο του δίσκο (Préliminaires)ο Iggy Pop, που είναι εμπνευσμένος από τη νουβέλα Η πιθανότητα ενός νησιούτου Γάλλου Michel Houellebecq (παλιότερη λογοτεχνική τροφή είχαν αποτελέσει τα έργα των Jack Kerouac, William Burroughs και Allen Ginsberg).

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τα δάνεια μεταξύ των τεχνών είναι πολλές φορές αναπόφευκτα, αλλά άκρως ενδιαφέροντα. Οι σχέσεις της μουσικής με τη λογοτεχνία, τόσο με την ποίηση όσο και με την πεζογραφία, ήταν και είναι άρρηκτα δεμένες. Εξάλλου, η σαγήνη των στίχων δεν σταμάτησε ποτέ να έλκει σαν μαγνήτης τους μουσικούς και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αφιέρωσαν τραγούδια, το όνομά τους ή και ολόκληρη την καριέρα τους στον λογοτέχνη ή ποιητή που άλλαξε τη μουσική –και όχι μόνο– σκέψη τους.

Στρατιές ολόκληρες τραγουδοποιών και συγκροτημάτων (Ian Curtis, Thom Yorke, Klaxons, Empire of the Sun) μαγεύτηκαν από τις χαοτικές διαδρομές του μυαλού του J.G. Ballard, την ομιχλώδη ρομαντική φιγούρα του William Blake (Fugs, Marc Bolan, Ulver, Jim Morrison), τους μπίτ Jack Kerouac και William Burroughs (Bob Dylan, Beatles, Bono, Patti Smith), τη δεσποτική μορφή του Joyce (Syd Barrett, Van Morrison, Kate Bush), τον μακάβριο και αυτοκαταστροφικό ρομαντισμό του Poe (South Of No North, Lou Reed) τον..., και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αρκετοί, ακολουθώντας τα χνάρια των λογοτεχνικών ινδαλμάτων τους, επέδειξαν αξιοθαύμαστες συγγραφικές ικανότητες. Ο Nick Cave λάτρευε τον Vladimir Nabokov κι αυτό ίσως τον οδήγησε στο να γράψει κι ο ίδιος μυθιστορήματα, όπως το And the ass saw the angel. Ο ποιητικός και μυθιστοριογραφικός οίστρος του Leonard Cohen είναι αδιαμφισβήτητος (έγραψε το εκπληκτικό Beautiful Losers), ενώ μια από τις πιο αναπάντεχες υποψηφιότητες για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ήταν αυτή του Bob Dylan.

Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη βρίσκονται συγγραφείς που δεν έπαψαν ποτέ να ερωτοτροπούν με εκρηκτικό τρόπο με τη μουσική, είτε συνθέτοντας και συμμετέχοντας σε δισκογραφίες ξεχωριστών μουσικών μορφών (ανυπέρβλητο παράδειγμα ο William S. Burroughs που ηχογράφησε με τον Kurt Cobain το The "Priest" They Called Him και χαρακτηρίστηκε ως ο «Έλβις των γραμμάτων», επηρεάζοντας με τη σειρά του ) είτε «ανάβοντας» μέσα από τη συγγραφική τους πένα (βιογραφική ή λογοτεχνική) μουσικά φιτίλια (High Fidelity του Nick Hornby, Οι Νάνοι του Θανάτου του Jonathan Coe, Lipstick Traces του Greil Marcus, κ.ά.).

Σίγουρα, η γοητεία της μουσικής και της λογοτεχνίας κρύβεται στα μη προφανή. Σε όλα αυτά που πρέπει να ανακαλύψεις ή να αποκρυπτογραφήσεις. Όλα αυτά που θα αποτελέσουν το ερέθισμα για να βουτήξεις βαθύτερα στη μαγική τους σχέση. Κι αν τα καταφέρεις, ο νέος κόσμος που θα σου αποκαλυφθεί, θα είναι σίγουρα συναρπαστικός...

[συνεχίζεται]

Read rest of entry

Ονόματα από χαρτί

Η Φανφαρλό, η μοναδική νουβέλα που έγραψε ο Charles Baudelaireσε ηλικία 24 ετών, θεωρείται το πρώτο πραγματικό έργο της δημιουργίας του, μιας και πέρα από τις ηθικολογικές διαστάσεις του, αποκαλύπτει τη γοητεία που ασκούσε ο πεζός λόγος στον ποιητή, παρουσιάζοντας και αυτοβιογραφικό ενδιαφέρον.

Ο Σάμουελ πήγε στο θέατρο κι άρχισε να μελετά τη Φανφαρλό πάνω στη σκηνή. Την έβρισκεαιθέρια, υπέροχη, γεμάτη ζωή, καλόγουστη μες στα γελοία της ρούχα… Η Φανφαρλό ήταν συγχρόνως μιασαιξπηρική ιδιοτροπία και ένα χοντροκομμένο αστείο του ιταλικού θεάτρου…

Στα δίχτυα της γοητείας της “χάρτινης” χορεύτριας Φανφαρλό, έπεσε και το indie pop συγκρότημα Fanfarlo, που εντυπωσίασε με το φετινό ντεμπούτο τους, Reservoir.

Τα Άνθη του κακού θα προτιμήσουν για όνομα οι industrial Γερμανοί FleursDu Mal.

Το 1868 ο μυστηριώδης Isidore Lucien Ducasse γράφει μια σειρά ασμάτων, τα Les Chants de Maldoror και τα εκδίδει με το ψευδώνυμο Comte de Lautreamont, σοκάροντας τα ήθη των καιρών του. Τα καταδικασμένα και καταραμένα ποιήματα γίνονται λάβαρο αρκετών μεταγενέστερων «σκοτεινών» καλλιτεχνών, όπως ο David Tibet. Η πιο άγνωστη, ίσως, επιρροή είναι το ντουέτο που δημιούργησε το 1999 ο θορυβώδης Ιάπωνας ηλεκτρονικός Merzbow (ή Masami Akita) με τον Mike Patton και το ονόμασε Maldoror.

Μια από τις πλέον δυσοίωνες και νευρικές νουβέλες του χαοτικού J.G.Ballard που έγραψε το 1984, το Empire of the Sun, βαφτίζει το ομώνυμο ηλεκτρονικό ντουέτο από την Αυστραλία. Η προσαρμογή του βιβλίου σε ταινία από τον Steven Spielberg το 1987 αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του συγγραφέα και του συγκροτήματος.

Οι Warsaw ήταν ένα αγγλικό rock συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1976 στο Salford του Manchester και που πολύ σύντομα, αφομοιώνοντας τις punk rock επιρροές του, κατάφερε να πρωτοπορήσει στο κίνημα του post punk. Οι Joy Division ήταν ένα γκρουπ Ναζί βιαστών, που κατοικούσαν, εκτός από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο βιβλίο του Karol Tzetnik,House of Dolls. O Tzetnik έγραψε το βιβλίο κάτω από το όνομα και τον κωδικό που είχε ως «φιλοξενούμενος» κι ο ίδιος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (Ka-Tzetnik 135633). To 1979 οι Warsaw κυκλοφορούν το Unknown Pleasures, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το όνομα JoyDivision.

Oι φανταστικοί κόσμοι του J. R.R. Tolkien άσκησαν τεράστια επιρροή σε συγκροτήματα της δεκαετίας του ’70 - κυρίως από τον χώρο της metal μουσικής - και οι αναφορές στο έργο του είναι ατελείωτες. Το 1979 οι Silmarillion αφιερώνουν το όνομά τους στο τελευταίο χρονολογικά έργο του Tolkien, για να το συμπτύξουν το 1980 σε Marillion.

O John Lennon ήταν μεγάλος θαυμαστής του Jack Kerouac και γι αυτό λέγεται πως πρόσθεσε ένα ‘a’ στο όνομα των Beatles. Εξάλλου, στο εξώφυλλο του Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band συμπεριέλαβαν τις φωτογραφίες δέκα συγγραφέων, μεταξύ των οποίων οι Oscar Wilde, Edgar Allan Poe, George Bernard Shaw, κ.ά.

Ακόμη και μια παιδική ιστοριούλα του A. A. Milne με ήρωα τον αδιάφορο αρκούδο Winnie-the-Pooh και τίτλο Pooh and Piglet go hunting and catch awoozle, δανείζει το όνομά της στους Καλιφορνέζους indie rock TrespassersWilliam… next to [Piglet’s] house was a piece of broken board which had: “TRESPASSERS W” on it.

Η Πτώση (La Chute), η φιλοσοφική νουβέλα του Albert Camus που περιγράφει την εθελούσια συντριβή της αλαζονείας και τονίζει την συνειδητοποίηση της ματαιότητας της ζωής έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στο post punk σχήμα που δημιουργήθηκε το 1976 στο Manchester, ώστε να βαπτιστούν από αυτή: The Fall.

Το σεξουαλικό προφίλ της Αμερικής τη δεκαετία του ΄60 αποτυπώνεται στο βιβλίο του Michael Leigh, Velvet Underground και ο τίτλος του υιοθετείται αμέσως από τον Lou Reed, τον John Cale και τον Sterling Morrison. Η βίβλος του μαζοχισμού του Leopold von Sacher-Masoch, Venusin Furs, γίνεται αμέσως τραγούδι τους, ενώ ο ήρωάς του Severin ζωντανεύει μέσα από το όνομα του Steven Severin των Siouxsie & The Banshees.

Η κολεκτίβα από τη Virginia, Gregor Samsa, αν και χαρακτηρίζεται ως post rock, αρέσκεται στις μεταμορφώσεις του ήχου, φλερτάροντας με εφιαλτικές ονειρικές ατμόσφαιρες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Gregor Samsa ήταν ο κεντρικός, άτυχος ήρωας της Μεταμόρφωσης του Franz Kafka. Ο ήρωας της Δίκης βάφτισε τους Σκωτσέζους post punk Josef K, ενώ πάνω σε μια άλλη ηρωίδα, την καφκική Josephine, βασίστηκε το He & She, AngryEnough To Keep Loving In The Dark Ages, των 2L8.

Το θέμα θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο πολλών διδακτορικών διατριβών, γι αυτό είναι αδύνατο να περιγραφεί σε μερικές γραμμές...κλείνει λοιπόν εδώ με την παράθεση μερικών ακόμη συγκροτημάτων.

Είναι προφανές από που πήραν τα ονόματά τους οι post rock Θεσσαλονικείς 2 By Bukowski (Charles Bukowski), οι μελοδραματικοί Δανοί The William Blakes (William Blake), οι Νεοζηλανδοί The Verlaines(Tom Verlaine), οι τσιγγάνοι punk Gogol Bordello (Nikolai Gogol), οι ξεχασμένοι Ιρλανδοί The Divine Comedy (Dante) και οι ακόμα πιο παλιοί Καναδοί Steppenwolf (φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κάποιος που δεν έχει διαβάσει τονΛύκο της Στέππας του Herman Hesse).

Και για πιο δύσκολους λύτες, αναφέρω επιγραμματικά τους OkkervilRiver (το όνομά τους το συναντάμε σε μια μικρή ιστορία της TatyanaTolstoya), το indie rock ντουέτο από την Καλιφόρνια Two Gallants (οι TwoGallants είναι μία από τις δεκαπέντε ιστορίες που εμφανίζονται στουςDubliners του James Joyce), τους Modest Mouse (από το βιβλίο της Virginia Wolf The Mark on the Wall), τους indie rock Titus Andronicus(από το έργο του William Shakespeare), το γκρουπ των 70’s SoftMachine (από το βιβλίο του William Burroughs) και τους Good Charlotteαπό το Maryland (από το παιδικό βιβλίο της Carol Beach York, GoodCharlotte: The girls of good day orphanage).

Tέλος, πασίγνωστη είναι η περίπτωση του Robert Allen Zimmermann που το 1962 αλλάζει το όνομά του σε Bob Dylan, δανειζόμενος το όνομα του αγαπημένου του ποιητή Dylan Thomas.

Read rest of entry