2L8
He & She, Angry Enough to Keep Loving in the Dark Ages
Inner Ear, 2008 He
She
The Pixy
The Frustrated Poets Choir
Τα δύο κεντρικά πρόσωπα λαχταρούν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Αυτός, βαθιά ερωτευμένος, ξεγυμνώνει τα συναισθήματά του μπροστά της, καλώντας την σπαρακτικά ξανά και ξανά (όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στο Josephine) για να παρατηθεί τελικά ερωτικά πληγωμένος. Αυτή, όπως και η Καφκική Ζοζεφίνα που γήτευε μυστηριωδώς τα πλήθη με το συρριστικό, σχεδόν ανυπόφορο τραγούδι της και τους μετουσίωνε την αγάπη της για τη μουσική, αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη δύναμη της γοητείας της. Ανάμεσά τους κυκλοφορεί μια χορωδία μηδενιστών ποιητών, που με ειρωνικό τρόπο γυρνά επιδεικτικά την πλάτη σε κάθε τι όμορφο και ποιητικό, αποζητώντας ωμό κρέας και το Στοιχειό. Ο ονειροπόλος και αλλόκοτος σύμβουλός τους.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον ζοφερό και σκοτεινό, όπου η ομορφιά ως αξία έχει εξοριστεί.Όλα αυτά συμβαίνουν στο μυαλό και τη μουσική του Κώστα Βοζίκη, ψυχή του project που ονομάζεται 2L8 και αποτελείται απο μια πληθώρα μουσικών. Στα αυτιά μου, έχει αρκετές ομοιότητες με τις δύο Ζοζεφίνες. Ο τρόπος που τραγουδά μπορεί αρχικά να φαντάζει σε κάποιους εκκεντρικός, περίεργος και ενοχλητικός. Όσο βυθίζεσαι όμως στη μουσική του, θα συνειδητοποιήσεις πως τελικά δεν τραγουδά, αλλά ξεδιπλώνει τον συναισθηματικό του κόσμο, με έναν τρόπο απίστευτα θεατρικό, ρεαλιστικό και ορμητικό, που τελικά καταφέρνει να σε μαγέψει όπως η Ζοζεφίνα του Κάφκα. Ο χειμαρρώδης, μελοδραματικός και πολλές φορές ωμός τρόπος αφήγησης, ο έντονος, σχεδόν αβάσταχτος λυρισμός των στίχων, η υποταγή οποιασδήποτε φόρμας σε στοιχεία που δομούνται με οδηγό το συναίσθημα και την στιγμιαία έμπνευση, οι πλούσιες και ατρόμητες ενορχηστρώσεις (πόσοι τολμούν να συνδυάσουν theremin με πριόνι;) και οι συνεχές εναλλαγές των συναισθημάτων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά, ίσως του πιο πειραματικού δίσκου που άκουσα φέτος.
(και με το ομορφότερο artwork)
