Ο Ολλανδός ROOD, ψυχή των Nighthawks Αt Τhe Diner, είναι εξοργιστικά ταλαντούχος. Πολύπλευρος και εξωστρεφής πάνω στη σκηνή, γράφει στίχους-ποιήματα, συνθέτει, ενορχηστρώνει και παίζει μια σειρά από όργανα (κρουστά, πιάνο, τσελέστα, hammond, mellotron). Μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς και μέσα από πανέξυπνες και ιδιάζουσες ενορχηστρώσεις, πλάθει έναν ήχο ποικιλόμορφο και ξεχωριστό, ταξιδιάρικο και απρόβλεπτο, συνδυάζοντας επιρροές από τζαζ, μπλουζ, ροκ, φολκ και κλασική. Κι όσο ακούς, τόσο σου αποκαλύπτει τα μυστικά του. Μια συρραφή ήχων και τεχνοτροπιών τελείως διαφορετικών μεταξύ τους, σαν τους θαμώνες ενός μπαρ που ο καθένας διηγείται τη δική του ξεχωριστή ιστορία.Μπαλάντες αβάστακτα μελαγχολικές τα If We Get Back Home και Shame Rhymes With Pride, μοιάζουν να σηκώνουν πάνω τους το βάρος όλης της ζωής σου. Στο Observant Spectator, το μπάσο και το hammond συνωμοτούν παρανοϊκά, θυμίζοντας μουσική υπόκρουση καλτ ασπρόμαυρης ταινίας του ’50 (o Ed Wood θα το λάτρευε). Χαβανέζικος ρυθμός και ηλεκτρική κιθάρα βγαλμένη από ταινία του Tarantino στο Junie Needs a New Pair Of Shoes , σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως στο καλό συνδυάζονται με τον L. Η.Oswald (τον υποτιθέμενο δολοφόνο του JFK) και το γράμμα που τραγουδά στη γυναίκα του μέσα από τη φυλακή. To No New Messages μοιάζει να διηγείται την ιστορία ενός τρένου που τρέχει δαιμονισμένα, με τα ντραμς και το πιάνο να κρατάνε λυσσασμένο ρυθμό, το σλάιντ της κιθάρας να γλυστρά πάνω στις ράγες και την τρομπέτα να ακούγεται από το βάθος του βαγονιού, ενώ το I’m A Stranger Here Myself αποτελεί φόρο τιμής στον αγαπημένο του ROOD, Kurt Weill (εξάλλου είχε ενορχηστρώσει και τέσσερα τραγούδια του Weill για το Wroclaw Theatre Festival το 2000).
Η μελαγχολία που αναδύεται από τη μουσική των Nighthawks At The Diner, είναι από τη μια τόσο διάφανη και ρομαντική κι από την άλλη τόσο τραχιά και καπνισμένη, σαν το σελοφάν ενός πακέτου τσιγάρα που το τρυπάς κι αφήνεις τον καπνό να περάσει από μέσα. Και μπορείς να ξεχαστείς με τις ώρες εκεί στην άκρη του Χοπερικού μπαρ, χαζεύοντας τα δακτυλίδια καπνού και τις περίεργες ιστορίες που διηγούνται τα τραγούδια και διαπιστώνοντας πως η ζωή και η ψευδαίσθηση είναι κομμάτι η μία της άλλης. Η αλήθεια που κρύβουν οι στίχοι, άλλοτε ακαθόριστη και νωχελική κι άλλοτε σκληρή και αδιάφορη, παραμονεύει. Εκεί όμως που πιστεύεις πως δεν υπάρχει ελπίδα, o ROOD σε διαβεβαιώνει πως τα τραγούδια του είναι απλά ένας οδηγός για τη ζωή και σε παρακινεί πίνοντάς το ποτό του χαμογελαστός “please crack a smile for me…”
Και ίσως τελικά να μην δώσεις σημασία στον περίεργο τύπο που κάθεται στην άλλη άκρη της μπάρας, και σιγομουρμουρίζει με τη βραχνή του φωνή. Τι κι αν η φωνή του ROOD θυμίζει κάποιες στιγμές τον Tom Waits (για την ιστορία, το 1975 ο Waits ηχογράφησε στην Asylum Records το Nighthawks AtThe Diner, εμπνευσμένο από τον ομότιτλο πίνακα του Edward Hopper) ; Ίσως να είναι ένας από τους ήρωές του που του δίνει κουράγιο, όπως μαρτυρούν οι στίχοι του Forbidden Fruit “a hero gives you the courage to ask around” (αφιερωμένο στον Τom Waits)
NWR, 2002
