Trouble Over Tokyo - Interview

Λίγο πριν πακετάρει τις βαλίτσες του για την Τουλούζη, ο Toph, δημιουργός και μοναδικό μέλος των “Trouble Over Tokyo”, ήταν στην ώρα του στο ιντερνετικό μας ραντεβού ως γνήσιος Άγγλος, τρομερά ευδιάθετος.Τελικά η κουβέντα εξελίχθηκε σε μαραθώνιο και ο Toph, αποκάλυψε πολλά για τον ίδιο αλλά και το album του “Pyramides” που κυκλοφόρησε από την Klein Records.

Πως προέκυψε το όνομα “Trouble Over Tokyo” ;

Ήταν έμπνευση ενός φίλου μου, όταν έψαχνα όνομα για ένα μεγάλο συγκρότημα που είχα κάποτε. Ήρθε απλά και μου είπε «τι λες για το Trouble Over Tokyo;» Και συμφώνησα. Τότε το όνομα, κατά κάποιο τρόπο, δημιούργησε και τη μουσική, μου έδωσε ιδέες για όλα...τα σκίτσα, τα τραγούδια...

Και τα σκίτσα με πάνε στην επόμενη ερώτηση. Το website σου με όλα αυτά τα χειροποίητα, σχεδόν παιδικά σκιτσάκια και τις post-it σημειώσεις, είναι από τα καλύτερα που έχω δει. Η αγάπη σου να εκφράζεσαι μέσω σκίτσων επηρεάζει ίσως και τη μουσική δημιουργία ; Ποια είναι η διαδικασία σύνθεσης;

Σ’ ευχαριστώ πολύ! Στην πραγματικότητα, είναι το πιο απλό website που υπάρχει στον κόσμο…τόσο απλό που ακόμη και η ανανέωσή του είναι παιχνιδάκι… Ναι, ναι! Υπόσχομαι να το ανανεώσω σύντομα.Χαχα! Σχετικά με τα τραγούδια…τα τραγούδια είναι απλά τραγούδια, μέχρι τη στιγμή που θα σχεδιάσω το εξώφυλλο και όλο το artwork του album. Τότε συνειδητοποιώ το χρώμα-χαρακτήρα του album και μπορώ να επιστρέψω στην μίξη των τραγουδιών. Είναι σαν να έχεις τη σειρά από σκηνές μιας ταινίας, χωρίς να ξέρεις την πλοκή, μέχρι τη στιγμή που θα φτιάξεις το πόστερ της και θα συμπληρωθούν τα κομμάτια του παζλ.

Επομένως έχεις κάποιες εικόνες στο μυαλό σου όταν γράφεις ένα τραγούδι. Οι στίχοι ακολουθούν ;

Ίσως έχω εικόνες. Αν και πιο πολύ είναι ένα είδος διαλογισμού ή κάτι τέτοιο. Σαν να κλειδώνει ο εγκέφαλός μου και να είμαι 100% προσηλωμένος στο τραγούδι. Οι στίχοι προκύπτουν αυθόρμητα κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Τις περισσότερες φορές, κάθε τραγούδι τελειώνει σε μια μέρα. Μετά επιστρέφω και ίσως ξαναηχογραφώ κάποια σημεία. Μερικές φορές πάντως, όταν βγαίνω από το στάδιο της δημιουργίας και ακούω τα τραγούδια, πραγματικά αναρωτιέμαι για το πώς κατάφερα και έβγαλα το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και το αστείο είναι πως μετά δεν θυμάμαι τίποτα από τις στιγμές της δημιουργίας. Σαν να είχα μπει για λίγο στη «ζώνη του λυκόφωτος». Τρομακτικό..χαχα

Αν έπρεπε λοιπόν να περιγράψεις τον ήχο σου σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ τον «Trouble Over Tokyo», τι θα του έλεγες;

Indielectro Angst-Pop! Σαν να προσπαθεί να χορέψει ο Thom Yorke το “Leave Me Alone” του Michael Jackson, γιατί ενώ ξέρει ότι είναι κακός χορευτής, κατά βάθος το λατρεύει το τραγούδι αυτό!

Thom Yorke, Michael Jackson, Bjork, είναι καλλιτέχνες που διάβασα πως θαυμάζεις. Άλλοι ;

Ναι! Βρίσκω επίσης αρκετά ενδιαφέρουσα την M.I.A., όπως και τους Paul Simon, Dizzee Rascal, David Bowie, Talking Heads…πολλούς ακόμη…

Είχα σκοπό να σου ζητήσω ένα top5, αλλά δεν θα σε παιδέψω και θα σου ζητήσω ένα αγαπημένο τραγούδι.

Δεν πειράζει, θα σου πω τα αγαπημένα μου albums. Σε τυχαία σειρά:

One Trick Pony – Paul Simon
Illinoise – Sufjan Stevens
Kid A – Radiohead
Dr. John – Anutha Zone
Beck – Midnite Vultures

Επιστροφή στο “Pyramides”. Πως προέκυψε το album?

Ήταν 2 Ιανουαρίου του 2007, όταν συνάντησα σε ένα πάρτυ μια φίλη, την Emmanuele. Είχε ακούσει το πρώτο μου album και αφού της εκμυστηρεύτηκα το πόσο με παίδευε το δεύτερο, μου είπε «η ζωή είναι σας τις Πυραμίδες…συνεχώς χτίζεις χωρίς να κοιτάς πίσω σου για να δείς πόσο ψηλά έχεις φτάσει…το ότι δεν έχεις τοποθετήσει την επόμενη πέτρα, δε σημαίνει όμως πως δεν έχεις ήδη δημιουργήσει κάτι». Στιγμιαία λοιπόν σχηματίστηκε στο μυαλό μου το εξώφυλλο του δίσκου κι όταν επέστρεψα σπίτι σημείωσα το όνομα στα γαλλικά (Pyramides) προς τιμήν της.

Ένα τραγούδι που ξεχώρισα είναι το 4,228, το ντουέτο με την Milly Blue (ένιωσα για λίγο το άγγιγμα της Annie Lennox). Πες μου για τη συνεργασία αυτή, αλλά και για την αγάπη σου για τους αριθμούς (ο πρώτος σου δίσκος ονομάζεται «1000»).

Ναι, μάλλον έχω μανία με τους αριθμούς. Θα σου μιλήσω γι’ αυτό όμως αργότερα. Το 4.228 είναι και το δικό μου αγαπημένο τραγούδι. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το έγραψα εγώ. Γνώρισα την Milly μέσω κάποιων φίλων. Έχει δύο τραγούδια στο τελευταίο Basement Jaxx album και την πιο εντυπωσιακή φωνή που έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Έτσι έγραψα το τραγούδι έχοντας τη φωνή της στο μυαλό μου.

Άλλοι καλλιτέχνες με τους οποίους επιθυμείς να συνεργαστείς;

Πάντα ψάχνω για ντουέτα, μιας και τα λατρεύω. Μέχρι στιγμής δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη στο μυαλό μου, οπότε προτιμώ να περιμένω μέχρι να βρώ κάποιον πραγματικά ξεχωριστό. Ακούγεται λίγο σαν τις σχέσεις αυτό.

Επομένως αυτή τη στιγμή οι Trouble over Tokyo συνεχίζουν να είναι μια one-man band;

Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Αυτή τη στιγμή κάνω πρόβες με μια μπάντα για κάποια festivals και lives και νομίζω πως θα έχει αρκετό ενδιαφέρον το να δω πως θα επηρρεαστεί ο ήχος μου στον επόμενο δίσκο.

Ίσως είσαι λοιπόν σε αναζήτηση νέου ήχου;

Ακριβώς! Νομίζω πως κινούμαι περισσότερο σε λίγο πιο σκληρό ήχο, με περισσότερα synths. Αυτό όμως σημαίνει πως ίσως θα πρέπει να παίζω καλύτερα. Τα lives είναι πάντα πιο απαιτητικά.

Διάβασα στο site σου πως συνέθεσες το πρώτο σου κομμάτι στην ηλικία των 5! Τι ήταν ακριβώς;

Ονομαζόταν “I Can See The Top Of Houses” και γράφτηκε στον επάνω όροφο ενός λεωφορείου. Γυρνώντας σπίτι, έγραψα τους στίχους με τη μητέρα μου. Ίσως αυτό να ήταν που με ενθάρρυνε για να ασχοληθώ στο μέλλον.

Ακολούθησαν μουσικές σπουδές λοιπόν μετά;

Χμμ, όχι ακριβώς μουσικές σπουδές. Έμαθα να παίζω κιθάρα στο σχολείο, στα 7 μου, και γενικά ήμουν πολύ καλός στο να μπορώ να παίζω τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο. Θυμάμαι είχαμε βγεί για φαγητό με την οικογένειά μου κι εγώ, ως συνήθως ,είχα πάρει την κιθάρα μαζί μου. Κι όταν κάποιος έβαλε Buddy Holly στο jukebox, σηκώθηκα κι άρχισα να παίζω. Ακόμη θυμάμαι την έκπληξη όλων τριγύρω μου, αφού δεν με είχαν ξαναδεί να το κάνω αυτό. Νομίζω ήμουν 10 χρονών.

Παραμένοντας στο παρελθόν, ποιά ήταν η καλύτερη μουσική συμβουλή που σου έδωσαν και τι θα έλεγες εσύ σε έναν καλλιτέχνη που κάνει τα πρώτα του βήματα;

Δεν θυμάμαι να με συμβούλεψε ποτέ κανείς. Αυτό που θα μπορούσα να πω όμως είναι, να κάνεις μουσική για τον εαυτό σου και για κανέναν άλλον. Αν δεν είσαι ειλικρινής με τα συναισθήματά σου και κατά συνέπεια με τη μουσική που δημιουργείς προσπαθώντας να τα εκφράσεις, παύεις να είσαι αληθινός και αυτό αργά ή γρήγορα θα το εισπράξει και το κοινό.

Ίσως γι’αυτό λοιπόν και οι στίχοι σου έχουν έντονο συναισθηματικό βάρος; Εκφράζεις τις φοβίες σου μέσα από αυτούς;

Δεν υπάρχει νόημα να γράψω κάτι άλλο πέρα από τα συναισθήματά μου. Αν οι στίχοι είναι αληθινοί και ειλικρινείς, τότε μόνο έχουν νόημα. Και ναι, συνήθως περιγράφουνε τις φοβίες μου, αν και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν αρκετές ακόμη που με περιμένουν στην επόμενη στροφή.

Παρ’όλη την επιφανειακή απαισιοδοξία των τραγουδιών σου όμως, στο τέλος πάντα διαφαίνεται η ελπίδα.

Νιώθω, όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι, πως μας περιτριγυρίζει η δυστυχία. Θα μπορούσα να κλαίω κάθε 2 λεπτά για την σημερινή κατάσταση του κόσμου. Παρ’όλα αυτά όμως, μια δύναμη μέσα μου με σπρώχνει να παλέψω και να ηγηθώ για να αλλάξω τα πράγματα. Κι ενώ είμαι αρκετά ήρεμος και υπομονετικός , μέσα μου κρύβω τεράστια ορμή κι ενθουσιασμό.

Τα τραγούδια πάντως είναι ένα σημαντικό όπλο ή μάλλον δύναμη για να καταφέρεις να περάσεις μηνύματα στον κόσμο.

Είναι ναι. Το σημαντικότερο πιστεύω.

Αφήνοντας του φόβους και πηγαίνοντας στα όνειρα, ποιά είναι η μεγαλύτερή σου επιθυμία ;

Θέλω να γίνω σούπερ ήρωας ή βασιλιάς! Δεν ξέρω βέβαια πως ερμηνεύεται αυτό από ψυχολογικής πλευράς.

Ίσως μεγάλο εγωϊσμό ή επιθυμία να είσαι ελεύθερος ;

Ή ίσως επιθυμία να οδηγήσω τους άλλους στην ελευθερία; Βέβαια , όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω λογιστής (από εκεί μάλλον πηγάζει και η αγάπη μου για τους αριθμούς). Ήθελα απλά να φοράω ένα κουστούμι και να κάνω τη μητέρα μου ευτυχισμένη. Χαίρομαι πάντως που δεν το έκανα...χαχα

Αφού ανέφερες τα κουστούμια και τις εταιρείες, ποια είναι η σχέση σου με τις δισκογραφικές; Στο site σου έχεις ένα πανέξυπνο γράμμα που απευθύνεται σε όλους τους μεγάλους αντζέντηδες, τους Yodellers και τους Midgets, όπως τους αναφέρεις χαριτολογώντας. Θα τους έκλεινες την πόρτα
λοιπόν ;

Μπορεί και ναι, δεν ξέρω. Θα πρέπει πραγματικά να είναι κάποια πρόταση που θα με εξιτάρει και ταυτόχρονα δεν θα περιορίζει τις ελευθερίες μου στη δημιουργία ή την επικοινωνία με τον κόσμο. Ποτέ δεν λέω ποτέ βέβαια...

Η Klein Records είναι άλλη περίπτωση φαντάζομαι. Πως έφτασες εκεί ;

Μεγάλη ιστορία! Είχα κάνει κάποιες συναυλίες στην Αυστρία και ο αντζέντης μου, η Inkmusic, είχε μια δισκογραφική, την Schoenwetter. Οι “Pyramides” κυκλοφόρησαν αρχικά στην Αυστρία τον Αύγουστο κι έτσι με προσέγγισε και η Klein Records που ανέλαβε την παγκόσμια κυκλοφορία. Οπότε τώρα είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα και πραγματικά είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Θεωρώ την Klein αρκετά ανοικτή σε προτάσεις και πειραματισμούς.

Στο θέμα του downloading πως αντιδράς ;

Δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Κι εγώ αρχικά κατέβασα το In Rainbows των Radiohead και αργότερα αγόρασα την έκδοση των 60e. Είναι τόσο εύκολο πλέον να κατεβάσει κάποιος κάτι, που θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Ίσως τελικά να είναι και καλό, γιατί αναγκάζει εμάς τους καλλιτέχνες να γινόμαστε καλύτεροι και να βγάζουμε πιο ποιοτικά albums. Οπότε κι ο κόσμος θα αγοράσει τον δίσκο που πραγματικά τον ενδιαφέρει. Ακόμη κι εγώ έχω τόσα άχρηστα albums στο σπίτι μου, που με κάνουν να νιώθω ένοχος μερικές φορές. Σημασία τελικά έχουν άλλα πράγματα κι όχι τα χρήματα....σημασία έχει η καλή μουσική και να υπάρχουν άνθρωποι που θα αγαπούν αυτό που κάνεις.

Ποιά τραγούδια σου αγαπάς ;

To 4.228…το Assembly Line…το The Dark Below. Το τελευταίο το έγραψα κλαίγοντας στο πάτωμα του μπάνιου. Σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Πόνος αλλά και μια μεγαλειώδης αναλαμπή που τελικά με τράβηξε επάνω.

Και κάτι κακό τώρα. Διάλεξε ένα album άλλου καλλιτέχνη και κάψτο!

Α! Τι ωραία!χαχα...το έχω ήδη έτοιμο! Swing When You’re Winning του Robbie Williams. The most fucking cynical money making exercise in Pop music! Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως είναι απλά ένα κακομαθημένο παιδί που έχει χάσει το δρόμο του και απλά αντιδρά.

Κλείνοντας και λέγοντάς σου πως ευχαριστήθηκα πολύ τη κουβέντα μας, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα ή αν έχεις σκοπό να έρθεις για συναυλίες;

Δυστυχώς δεν έχω έρθει ποτέ, αλλά το θέλω πολύ. Θέλω να παίξω παντού! Αν μπορείτε λοιπόν να με φέρετε, στη διάθεσή σας. Σ’ευχαριστώ κι εγώ. Το διασκέδασα πολύ.

Read rest of entry

Monta - Interview

Πρέπει να παραδεχτώ πως από τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου τον νέο σου δίσκο, με κέρδισαν οι τρυφερές μελωδίες, η ευαισθησία του και οι στίχοι που μοιάζουν να καθρεφτίζουν εσένα και τον καθένα που ακούει. Μήπως αυτά ακριβώς τα στοιχεία ήταν που σε ώθησαν να φύγεις από τους Miles; Αναζητώντας ίσως κάτι πιο ήσυχο και εσωτερικό;

Γειά σου Ελένη και σ’ευχαριστώ. Ίσως να είναι και κάπως έτσι. Μετά από 15 χρόνια με μια μπάντα, τους Miles, νιώθω πως είναι πραγματικά υπέροχο να δημιουργώ μόνος μου. Αρκετές φορές οι μπάντες είναι φλύαρες με αποτέλεσμα να χάνονται σπουδαίες ιδέες ή να κάνεις συμβιβασμούς. Μου αρέσει πολύ που τώρα αποφασίζω τα πάντα μόνος μου αν και ,για να είμαι ειλικρινής, υπάρχουν και στιγμές που μου λείπει αυτή η αίσθηση της συντροφικότητας.

Νιώθεις λοιπόν τώρα πιο ελεύθερος και δημιουργικός ως Monta παρά ως μέλος των Miles και πόσο νομίζεις πως τους κουβαλάς μέσα σου;

O Gilbert κι εγώ, δημιουργήσαμε τους Miles όταν ήμουν 15. Αποτελούν λοιπόν μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Κάναμε μαζί 5 δίσκους, παίξαμε σε συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Δεν ξεχνάς εύκολα όλα αυτά που έχεις ζήσει στο παρελθόν. Κι από την άλλη, όλες αυτές οι εμπειρίες με επηρρέασαν και ως Monta. Πάντως είμαι σίγουρος πως μια μέρα οι Miles θα βρεθούν και πάλι μαζί στη σκηνή και θα το διασκεδάσουμε πολύ.

Στο νέο σου δίσκο λες “ I do not belong on this stage”. Πόσο δύσκολο ή εκστατικό είναι να είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή, συγκριτικά και με το παρελθόν σου με τους Miles;

Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Θα’ θελα να μένω σπίτι και να πηγαίνω σε μια «κανονική» δουλειά, οποιαδήποτε κι αν ήταν αυτή. Ξέρω όμως πως δεν θα άντεχα με τίποτα όλες αυτές τις ιεραρχικές διαδικασίες και τις ίντριγκες που συνοδεύουν τις ομαδικές εργασίες. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Εξάλλου, είναι μεγάλη ανακούφιση να ξέρω πως μπορώ να σταματήσω όποτε εγώ το θελήσω. Όσο για τη σχέση μου με τη σκηνή, ναι, είναι διεγερτική.

΄Όταν προσπαθώ να σκεφτώ μουσική ή κάποια μπάντα εκτός Αμερικής, αυτόματα το μυαλό μου πάει στην Αγγλία. Πόσο δύσκολο μουσικά είναι το να είσαι από το Μόναχο;

Νομίζω πως καλές μπάντες υπάρχουν πλέον παντού. Και αν κάνουν κάτι μοναδικό, αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα ανακαλύψει τη μουσική τους. Εγώ πάντως είμαι αρκετά σκεπτικιστής όταν ακούω τους κριτικούς να εξυμνούν «τη νέα μπάντα» από την Αγγλία. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε βδομάδα και τελικά θεωρώ πως μόνο η μία στις δέκα έχει πραγματικά κάτι να πει.

Ακούγοντας τα τραγούδια σου μου δημιουργείται η αίσθηση πως έχεις ταξιδέψει πολύ.

Έζησα αρκετά χρόνια στην Αγγλία και ταξίδεψα πολύ. Γενικά πιστεύω πως τα ταξίδια είναι πολύ σημαντικά και σε βοηθούν να αποκτήσεις μια διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα. Μαθαίνεις πολλά και διαπιστώνεις πόσο ασήμαντα και γελοία μπορεί να είναι μερικές φορές τα προβλήματα και οι σκέψεις σου και πόσα περισσότερα πράγματα υπάρχουν πέρα από τη μουσική.

Τι σημαίνει για σένα το “Home coming”;

To Home coming γράφτηκε για την πόλη στην οποία μεγάλωσα. Μου αρέσει να περνώ μερικές μέρες εκεί, αλλά αν μείνω περισσότερο μελαγχολώ. Γιατί τα πάντα έχουν αλλάξει και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, όπως όταν πήγαινα σχολείο.

Το γεγονός πως έγινες πρόσφατα πατέρας, σε έχει επηρρεάσει μουσικά; Νιώθεις πιο ώριμος ως καλλιτέχνης τώρα;

Το να είσαι γονιός σίγουρα αλλάζει τα πάντα. Από το να γράφεις μουσική, μέχρι το να κάνεις περιοδείες και να ηχογραφείς με τις ώρες στο στούντιο. Συνήθισα να κάνω όλα αυτά από τότε που ήμουν 16. Οι περισσότεροι γνωστοί μου είναι σήμερα γιατροί, δικηγόροι ή κάτι σχετικό. Το ότι έγινα πατέρας είναι βέβαια υπέροχο, αλλά ταυτόχρονα μου υπενθυμίζει το ότι μεγαλώνω.

Στο τραγούδι “Brilliant Masses” λες “Listen what your instinct tells. It’s not your heart”. Ακολουθείς το ίδιο και στη ζωή σου;

Όχι. Ακολουθώ αυτό που λέει η καρδιά μου.

Δεν είναι αυτοβιογραφικά τα τραγούδια σου; Ή εκφράζουν πάντα τα συναισθήματά σου;

Συνήθως είναι αυτοβιογραφικά. Προσπάθησα πρόσφατα να γράψω τραγούδια που να μιλάνε για άλλους, αλλά δεν τα κατάφερα. Είναι πιο εύκολο και ειλικρινές να περιγράφω τους δικούς μου δαίμονες.

Υπάρχει μια γλυκιά μελαγχολία στα τραγούδια σου. “You are everything when everything breaks down”. Είσαι αισιόδοξος;

Και βέβαια είμαι. Αλλιώς δε θα έφτανα ως εδώ.

Exclusion is a privilege. Είσαι εκλεκτικός στη μουσική και ως άνθρωπος γενικότερα;

Μμ..κατά κάποιο τρόπο ναι. Δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που έχει δεκάδες φίλους και γενικά προτιμώ να είμαι κοντά σε ανθρώπους που γνωρίζω.

Όσον αφορά τη μουσική τώρα, όχι. Για μένα δεν υπάρχει καλή ή κακή μουσική. Είναι απλά θέμα γούστου. Σου αρέσει ή όχι.

Νιώθεις προνομιούχος;

Ναι. Δεν έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Δε χρειάζεται να δουλεύω από τις 8 ως τις 5. Ζω γράφοντας και παίζοντας μουσική. Και μερικές φορές νιώθω πως πρέπει να το υπενθυμίζω αυτό στον εαυτό μου. Το ότι είμαι προνομιούχος.

Πως έτυχε να συνδυαστεί το “I’ m sorry” με Γιαπωνέζικο διαφημιστικό του CNN;

Κάποια στιγμή δώσαμε με την προηγούμενη μπάντα μου, τους Miles, ένα τραγούδι μας σε μια μεγάλη τηλεοπτική διαφημιστική καμπάνια. Τελικά δεν ήταν καθόλου άσχημο το ότι κερδίσαμε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για τους Miles. Τελικά όλα έχουν να κάνουν με το πώς νιώθεις τη κάθε χρονική στιγμή και τη χρήση θες να έχει κάθε τραγούδι σου.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που σε «στοιχειώνει»; Κάποιο που σιγομουρμουράς στο μπάνιο;

Χαχα..ναι. Το Love Will Tear Us Apart των Joy Division.

Μουσικές επιρροές;

Weather, The Sea, Nin, Pj Harvey, Vashti Bunyan, Kate Bush.

Τι θα ήθελες να έκανες αν δεν είχες ασχοληθεί με τη μουσική;

Μάλλον θα ήμουν γιατρός.

Τι ονειρεύεται ο Monta για το μέλλον;

Πολλές sold out περιοδείες, πλατινένιους δίσκους, ειρήνη κι ευτυχία.

Και μιλώντας για Monta, τι σημαίνει το όνομα;

Ήταν το όνομα του σκύλου της γυναίκας μου όταν ήταν μικρή. Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το όνομά μου, αλλά από την άλλη ήθελα ένα όνομα μικρό και με συναισθηματική αξία.

Παρόλα αυτά, monta στα ιταλικά σημαίνει «σκαρφάλωσε». Αυτή είναι και η ευχή μου, κλείνοντας τη συνέντευξη. Σ’ ευχαριστώ πολύ και σύντομα περιμένουμε να σε δούμε ζωντανά και στην Ελλάδα.

Κι εγώ σ’ ευχαριστώ. Καλή επιτυχία στο περιοδικό κι ελπίζω σύντομα να σας επισκεφτώ.

Monta

Read rest of entry